ан жоқ.
Әкесі: - Жаман солдат болуға біздің құқымыз жоқ. Біз Исатай мен Махамбеттің, Амангелді мен Абайдың халқының балаларымыз. Біздің қылышымыз фашист қанымен суарылуы керек, серт осы болсын!
Ауыл ақсақалы бата береді.
Сахнаға жас жұбайлар шығады.
Құдайберген: - Иә, Назгүл, тап қазір осы мезгілде, аттанар шақта аузыма сөз де түспей тұр! Өлім деген еш нәрсе емес, өлімнен қорқып бара жатқаным жоқ.
Назгүл: -Жаным, хат жазып, хабарласуыңды сұраймын. Елің үшін жаныңды беру қиын емес, өйткені елсіз, Отансыз күн кешу мүмкін емес.
Бір сәт көзіңе елестетші! Жолдас, дос тіпті тәтті. Туған жер тағы ыстық! Бірақ, жаным, сенсіз қалай күн кешемін! ( Жылайды )
Құдайберген: - Асылым, жыламашы, жылай білген адам қуана да, күле де біледі. Мен сенемін, елімде өмірімнің жалғасы боларына. Елін сүйген ер жігіт қазіргідей заманда «Елім-ай!» десе, ол-ант! Ол- серт! Ендеше сол жігіттің дүниеге келер кішкентай ғана жалғасына көкесі барын ұмытқызбағайсың!
Назгүл: - Жаным, біз күтеміз, зарыға күтеміз. Артыңда адамыңның қалғанын, дүниеге келер бөбегіңнің күш-қуат бола алатынын есте сақтағайсың. (қоштасады)
Енді сахнада атыс, бомба дауысы музыка арқылы беріліп тұрады.
Бір мезет тыныштық. Солдаттар блиндажда дем алып отыр, бірі гимнастеркасының жағасын тігіп, әскери ыдыстан тамақ ішіп, мылтықтарын тазалап отырған кез.
Осы кезде барлаушы дүрбісімен жан-жақты шолып келеді.
Жолдас лейтенант, әзірше тыныштық.
Лейтенант: (Дөңгелене отырған солдаттардан сұрайды)
-Гранаталарың бар ма?
Солдат: - Үлкенінен екеу бар, бір қармануға жетер.
2 солдат: - Жарайды. Жолдас лейтенант, бізге көмек келмей ме, екен? Тым қиын болып барады-ау!
Лейтенант:- Білмеймін. Бірақ бір адам тірі қалғанша осы арадан шегінбейміз.
Солдат: - Жоқ, әншейі
Страницы: << < 5 | 6 | 7 | 8 | 9 > >>