Тылсымлы сүзләр

эшләргә җыеналар икән? — диде ручка.
Сүзләр укытучы өстәле янына җыелдылар да үзара сөйләшә башладылар. Ручка белән кара савыты аларның сөйләшкәнен тыңлап торды.
— Кайчакта балалар безне бик рәнҗетәләр: исемебезне дөрес язмыйлар, — диде «оят» сүзе.
— Без аларны дөрес язарга һәм сөйләргә өйрәтергә тиешбез, — дип өстәде «абый» сүзе. — Безнең «тылсымлы сүзләр»е-без кайда?
Кәгазьләргә «Исәнмесез!», «Хушыгыз!», «Хәерле иртә!», «Хәерле көн!», «Гафу итегез!», «Тыныч йокы!», «Зинһар!», «Рәхим итегез!» дип язылган сүзләр таратыла.
— Укучылар, сез безгә кунак булып килгән сүзләр белән таныштыгыз инде . Сез аларны әйткәнегез, сөйләмегездә кулланганыгыз да бардыр, бәлки. Хәзер без бер уен уйныйбыз. Уен барышында «тылсымлы сүзләр»не кулланырсыз. ( һәр төркемгә эш бирә. Беренче төкемгә утыручылар - өйдә, икенче төркем - мәктәптә, өченчеләр урамда сөйләшкәндә кулланыла торган «тылсымлы сүзләр»не әйтәләр. Бер үк сүзләр кабатланмаска тиеш.
T
V
ú
Бервакыт әти кыйммәтле вазаны төшереп ватты. Әби белән әни аңа ачулы караш ташлады.
— Гафу итегез, зинһар, — диде әти, кыюсыз гына. Әби дә, әни дә, аңа карап, елмайгандай иттеләр:
— Зыян килде килүен. Ләкин без яңа ваза сатып алырбыз, — диде алар.
Укытучы укучыларга сорау бирә.
— Әби белән әни ни өчен елмайганнар? (Гафу итегез, зинһар сүзләрен ишеткәч. )
«Димәк, гафу итегез, зинһар сүзләре — «тылсымлы сүзләр» .
«Саумы, кояш!» җырын. (Саумы, кояш! Хәерле иртә!) «Кичер мине, әнкәй, гафу ит» җырында да тылсымлы сүзләр еш кабатлана.
— Укучылар, сез тиздән үсеп җитәрсез дә, эшче, колхозчы, авыл хуҗалыгы белгече, табиб, укытучы, галим булырсыз. Кайда эшләсәгез дә, әдәпле, тәрбияле кешеләр булырга тиешсез. «Тылсымлы сүзләр» — әдәплелек юлдашы алар. Халкыбызның «Бер рәхмәт мең бә