эмай! тырышяшьләй, зурайгачҗайсызул:
Картаепкаткачбуыннар -- эшбелүуңгайсызул!
АЛЫП БАРУЧЫ Бәләкәй Габдулла монда ятимлекне генә түгел, ачлыкны да татый. Бабасы, күрше авыллардан икмәк сыныклары теләнеп алып кайтып, балаларын ач үлемнән саклый. Ә бервакыт баланы, Казанга баручы бер ямщиккә утыртып, ерак, билгесез сәфәргә озаталар. Теге ямщик исә Печәнбазарына килгәч: "Асрарга бала бирәм, кем ала?" -- дип кычкырып йөри.
Халык арасыннан бер кеше чыгып малайны үзләренә алып кайта. Яңа бистә һөнәрчесе Мөхәммәтвәли абзый белән Газизә абыстай шулай итеп малайлы булалар. Соңрак аны яңадан Өчилегә озаталар. Бераздан соң малайны Кырлай исемле авылдан ир баласыз Сәгъди абзыйга уллыкка озаталар.
ВЕДУЩИЙ. После кратковременного пребывания в семье деда Зиннатуллы, он оказывается в Казани, в семье бездетного жителя Ново-Татарской слободы по имени Мухамметвали, где провел около 2 лет. Его приемные родители заболели и вынуждены были вернуть Габдуллу в Учили. В 1892 -- 1895 годах его жизнь проходит в семье крестьянина Сагди в деревне Кырлай, недалеко от Кушлавыча.
"Бала белән күбәләк" җырының көе яңгырый.
Күбәләк булып киенгән кыз "очып" керә. Аның артыннан кулына күбәләк тоткычы тотып кыз керә, күбәләкне куып тота.
Бала белән күбәләк
Бала:
Әйт әле, Күбәләк,
Сөйләшик бергәләп:
Бу кадәр куп очып
Армыйсың син ничек?
Ничексоңтормышың?
Ничеккөнкүрмешең?
Сөйләпбирчетезеп,
Табаламсыңризык?
Күбәләк:
Мин торам кырларда,
Болында, урманда;
Уйныймын, очамын
Якты көн булганда.
Иркәли һәмсөя
Кояшның яктысы;
Аш буладыр миңа
Чәчәкләр хушисе.
Тик гомрем бик кыска:
Бары беркөнгенә, --
Буляхшы, рәнҗетмә
Һәм тимә си
Страницы: << < 1 | 2 | 3 | 4 | 5 > >>