і жіберген соң ешкім қақпай.
Хақлықта, туралықта тұрамын деп,
Жалғанда жалғыз қалдым жанға жақпай.
Ежелден болып өстім байларға өш-қас,
Қожа, молда, ишандар - бәрі бір бәс.
Қатын-бала солармен бәрі бірге,
Далада қалған жалғыз мен - тесік тас.
Тас едім жергілікті Құдай тескен,
Жалғанда жан емеспін көңілім өскен.
Белгісіз не боларым болдым бір жан.
Кісі боп бір жерім жоқ көзге түскен.
Ел озып шықпасам да өзім қырға,
Айтқан сөзім құлаққа болды сырға.
Сусынын қандырарлық болдым кеңес
Еділ, Жайық, Ертіспен, Шу мен Сырға.
Деймісің тесілген тас жерде қалар,
Шамшырақ Хақ жандырған саулап жанар.
Асыл, жасық екенін білмесе де,
Желекке тағу үшін біреу алар.
Дүниеде көрдім бәрін не барқатты,
Бес жаста қалам ұстап, жаздым хатты.
Ат беріп, ақша беріп шашқаным жоқ
Жүзіне жалған дүние Мәшһүр атты.
Бұл атты жоқтан бар ғып Тәңірім шашты,
Сөзімді жұрт сырға ғып құлаққа асты.
Бойтұмар басқаларға болған сөзім
Өзімді қылмас тіпті аяқ асты.
Мен өзім өз-өзіме уанамын,
Ләйлі жоқ, қоржын да жоқ - диуанамын.
Көрінбесем, Иләһи, көрінбейін,
Ешкім керек қылмаса, қуанамын.
Страницы: << < 16 | 17 | 18